De evoluerende tactieken van 'Big Oil'
4-12-2025
Eventuele opinies in artikelen en video's representeren niet noodzakelijkerwijs die van Burgerplatform. Ze dienen voor de eigen oordeelsvorming.
De strategieën van de olie-industrie (vaak aangeduid als 'Big Oil') zijn in de loop der jaren geëvolueerd, van pure ontkenning naar subtielere vormen van vertraging en misleiding.
1. Vroege kennis en opzettelijke ontkenning (Jaren '70 - 2000)
Al in de jaren '70 en '80 voerden bedrijven als ExxonMobil en Shell intern onderzoek uit dat de wetenschappelijke consensus over door de mens veroorzaakte klimaatverandering bevestigde. In plaats van het publiek te waarschuwen of over te schakelen op hernieuwbare energie, kozen ze ervoor om twijfel te zaaien.
-
Twijfel Zaaien: Het voornaamste doel was om de onzekerheid in wetenschappelijke conclusies te benadrukken en het klimaatprobleem af te schilderen als een onbewezen theorie, vergelijkbaar met de tactieken van de tabaksindustrie die de gevaren van roken ontkenden.
-
Frontgroepen en Think Tanks: Ze financierden conservatieve denktanks en creëerden of ondersteunden frontgroepen (zoals de Global Climate Coalition (GCC) in de jaren '90) om publiekelijk de wetenschap te ondermijnen en zich te verzetten tegen regulering van broeikasgassen. Ze gebruikten deze groepen om het idee te verspreiden dat klimaatverandering niet schadelijk zou zijn, of zelfs voordelen zou kunnen hebben.
-
Ondermijnen van Wetenschap: Dit omvatte het financieren van klimaatsceptische wetenschappers om hun bevindingen te publiceren en het aanzetten tot intimidatie of censuur van legitieme klimaatwetenschappers.
2. Verschuiving naar vertragingstactieken (jaren 2000 - heden)
Naarmate de wetenschappelijke consensus onbetwistbaar werd, veranderden de tactieken van pure ontkenning naar vertraging en het belemmeren van klimaatactie.
- Greenwashing: Bedrijven begonnen zichzelf publiekelijk te presenteren als leiders in de energietransitie, terwijl intern het merendeel van de investeringen gericht bleef op fossiele brandstoffen. Dit wordt vaak gedaan via grootschalige advertentiecampagnes.
-
Verschuiving van Verantwoordelijkheid: De industrie promootte het concept van de 'persoonlijke CO2-voetafdruk' (een term die gepopulariseerd is door een grote oliemaatschappij), om de focus te verschuiven van hun industriële uitstoot naar de individuele consument.
-
Lobbyen tegen Beleid: Zij besteden miljoenen dollars per jaar aan lobbywerk in politieke centra om klimaatbeleid te vertragen, verzwakken of te blokkeren (bijvoorbeeld in de VS en de EU), en promoten doublespeak door publiekelijk beleid te steunen terwijl ze er privé tegen lobbyen.
-
Technologisch Optimisme: Ze pleiten voor "technologische oplossingen" zoals Koolstofafvang en -opslag (CCS) als een excuus om de productie van fossiele brandstoffen niet te hoeven verminderen, zelfs wanneer deze technologieën (interne documenten laten dit zien) duur en moeilijk schaalbaar zijn.
Gevolgen en huidige situatie
De campagne van de olie-industrie heeft bijgedragen aan een verstoord publiek debat, heeft beleidsactie vertraagd en heeft de maatschappelijke kosten van de klimaatcrisis verhoogd. Tegenwoordig worden grote oliemaatschappijen geconfronteerd met rechtszaken van overheden en milieuorganisaties die hen aansprakelijk willen stellen voor hun misleidende praktijken en de klimaatgerelateerde schade die daaruit is voortgekomen.
De campagne van de olie-industrie om de klimaatwetenschap in diskrediet te brengen, is een strategische, decennialange inspanning geweest om de publieke opinie en het overheidsbeleid te beïnvloeden, ondanks het feit dat ze al sinds de jaren '60 interne wetenschappelijke kennis hadden over de gevaren van het verbranden van fossiele brandstoffen.
Deel dit bericht
pageviews: 19
